Het verhaal van de Dutch Atlantic Four

Dutch Atlantic Four

Ons verhaal van de zwaarste en langste roeirace van de wereld begint bij de vuurtoren race op Urk, één van de kleinere sloeproei races.

Traditioneel wordt deze race een week na de HT gehouden. In 2014 roeiden de dames van de Sloeproeivereniging Haarlem de HT in de gehuurde Epoxydus dus konden de heren mooi naar Urk. In die tijd was het nog een kleine race, niet te veel deelnemers en veel gezelligheid. Op die dag nam de windkracht toe tot 5 bft, schuimkoppen op het IJsselmeer en de race werd ingekort. Uiteindelijk gingen er negen teams van start. Tegen de wind in de haven uit. De golven sloegen op de boeg kapot en we begonnen in te lopen op de sloepen voor ons. Iedereen deed zijn best; met elke golf en elke slag, we schreeuwden en trokken zo hard als we maar konden. Met blaren op onze bloedende handen passeerden we de finishlijn. Voor het eerst in het bestaan van Sloeproeivereniging Haarlem hadden we de eerste prijs gewonnen. Oké, er deden maar negen boten mee, maar het gevoel van de overwinning voelde er niet minder om.

Dit succes motiveerde ons om harder te trainen. Uitslagen werden beter en we begonnen de grenzen te verleggen, ook letterlijk. Uitstapjes naar Gent en Cork, het werd steeds leuker. Uiteindelijk vonden we ons in 2015 terug op de Wolga bij de 145 kilometer non-stop roei-avontuur Crazy River Race, die ons bijna 18 uur kostte om te voltooien.

Na afloop werden we geïnterviewd door een Russische lokale krant en daar bluften we dat we een oceaan konden roeien, niet wetende welke. Na de roeitraining in Nederland werd dit te pas en te onpas op tafel gegooid, zeker als er een paar biertjes in gegaan waren. “We gaan de oceaan overroeien!!” Uiteindelijk kwam het moment dat de praatjes van de mannen gescheiden moesten gaan worden. We vonden een race op het internet en die had een pakkende teaser voor ons (www.youtube.com) toen we die gezien hadden waren we verkocht! Er werd een fles Talisker-whisky op tafel gezet. De rest was geschiedenis!

HOE DAN TE BEGINNEN?

Boot zoeken, geld zoeken en de gevaren van de oceaan leren kennen. Er komt heel veel op je af. Gelukkig kwamen we in contact met Ralph Tuijn, een man met veel oceaan roei ervaring en in het bezit van een boot, die hij ook wel aan ons wilde verhuren. Dat kwam goed uit, want wij zochten er eentje.

De deal was snel gemaakt en zodra de boot terug zou zijn van de crossing (Portugal – Frans Guyana) zou ze naar ons gaan, mei 2018. We zouden dan nog een half jaar kunnen trainen en de boot leren kennen.

Het eerste jaar van onze voorbereiding (2017) ging alles nog langzaamaan. We hadden echt wel het gevoel dat we druk en goed bezig waren. Totdat we naar de start van de 2017 race gingen. Dit was een jaar voordat wij zelf zouden meedoen. Toen wij de boten en bemanningen in de haven van La Gomera zagen realiseerden we ons dat we nog heel veel moesten doen en dat onze voorbereiding hoofdzakelijk gelegen waren in het verzinnen van een teamnaam en het goede doel waar we voor zouden gaan roeien. Het bleek overigens dat we de beste ideeën hadden na het nuttigen van de nodige biertjes.

We moesten nu aan het werk, verplichte cursussen zoals VHF, Rescue at Sea, navigatie, First Aid at Sea, de boot leren kennen, technische uitrusting zoals kaartplotter, stuurautomaat, watermaker, AIS, PLB’s, EPIRB, VHF, naar de sportschool, sponsors zoeken, website opzetten……en naar later bleek hadden we nog groepscoaching nodig ook.

Wij kennen elkaar van sloeproeien en dat is niet veel anders dan na de training gezellig een biertje en op de wedstrijddag ’s morgens een bakkie doen, een eindje door Nederland rijden met de sloep achter je aan, anderhalf-twee uur knallen op een meer, rivier of kanaal. Na afloop een biertje, misschien wel twee en daarna naar huis. Eén keer per jaar nog een keer onderhoud en een BBQ, ach dan loop je elkaar niet te veel voor de voeten. Nu moesten we een dergelijk avontuur aan en dat vraagt veel samenwerking, begrip, communicatie en dat voor mannen die alleen maar willen roeien. Gelukkig werden we hierbij ondersteunt door Jeantilette de vrouw van Marcel die Personal Coach is.

Men zegt dat de route naar de start misschien wel zwaarder is dan de race zelf. We weten niet of dat waar is, maar het is iets wat zeker niet onderschat mag worden en heel belangrijk is.

Vooraf hadden we afgesproken dat we er vooral een mooi avontuur van wilden maken en niet zo zeer een wedstrijd. Dus er gingen hengels mee, films (Jaws / A drift / Perfect Storm), muziek, lekker en veel eten. We zouden gaan zwemmen met de dolfijnen en walvissen, Kerst en Nieuwjaar vieren. We keken niet op een beetje extra gewicht, als iemand vond dat ie iets moest meenemen dan kon dat. Dat resulteerde uiteindelijk wel in een hele zware boot.

NA DE EERSTE DAG

Echter, eenmaal op de oceaan, bleek dat we na de eerste dag vooraan lagen. Toen hebben we elkaar wel aangekeken en ons doel heroverwogen; want hoeveel kans krijg je om de zwaarste roei race van de wereld te winnen? Maar één keer, dus vanaf dat moment hebben we alles in het werk gesteld om onze voorsprong uit te bouwen en later vast te houden.

Wat we vooraf alle vier heel graag wilden meemaken waren grote golven. Tijdens een HT race of Urk hadden we misschien een keertje golven gehad van een meter. Ook bij een trainingstocht op de Noordzee met onze Rose hebben we die wel een keertje gehad. Maar we wilde echt grote golven. Die hebben we vooral in de eerste twee weken gehad. Golven van 6 meter en misschien daarbij een uitschieter van 7 à 8 meter. Echt heel gaaf om mee te maken.

Je realiseert je dan ook wel dat veiligheid top priority heeft. Als je daar van de boot valt dan vinden ze je nooit meer terug. Terug roeien is onmogelijk en de drenkeling is, tussen die hoge golven direct uit zicht. We zaten, als we aan dek waren, dan ook altijd gezekerd aan de boot en hebben dit ook tijdens windstiltes volgehouden. Geen concessies aan de veiligheid.

Door het sloeproeien zijn we gewend aan het roeien van zware boten. We schatten in dat Rose met belading en bemanning zo 1.800 kg heeft gewogen. Dit moest door twee man voortbewogen worden. Het schema was twee uur op, twee uur af. In de twee uur af moest je eten, drinken, wassen, slapen en in ons geval ook een paar weken lang gedurende de dagdienst een half uur verplicht waterpompen, omdat we te weinig elektriciteit hadden om voldoende zoet water te maken.

Elke twee uur roeien werd door ons gezien als weer een sloeproeiwedstrijd. Golfde het lekker dan dachten we aan Makkum, Urk. Was ’t water vlak dan deden we Zaanslag, Grou, Ter Herne, de Kaag, we hebben ze allemaal geroeid. Door de 3.000 mijl op te delen in dit soort behapbare stukjes werd en bleef het leuk.

PIJN EN VERMOEIDHEID

We moeten wel zeggen dat het ook pijn gedaan heeft op de oceaan. Spierpijn, blaren, ontstekingen, alles kwam voorbij. Daarbij zijn we ook tijdens het roeien in slaap gevallen. Vooral de laatste shift voor de zonsopgang was dodelijk….ging je met je ogen dicht roeien en hoopte je dat je maar niet in slaap zou vallen. Soms haalde je de wissel, soms schrok je dan wakker en moest je weer door. Je werd ook zo moe dat je zelfs tijdens het eten in slaap kon sukkelen. Werd je wakker met een worstje of een brok chocolade in je mond. Waaide het lekker en stonden er dikke golven dan bleef je wel wakker. Het naar beneden surfen op de golven gaf zoveel adrenaline dat je echt wel wakker bleef. Zo schitterend omdat mee te maken.

De finish was ook spectaculair. Zoveel aanmoedigingen, zoveel mensen, het afsteken van de fakkels. Dit is iets wat ons altijd zal bijblijven.

Mocht er weer een kans voorbij komen om een dergelijk avontuur aan te gaan dan staan we weer klaar!

Bart Adema
David de Bruijn
Erik Koning
Marcel Ates

• Boot: Rose
• Start: La Gomera 12 december 2018
• Finish: Antigua 16 januari 2019
• Geroeide afstand: 2.671 mijl (4.947 km)
• Tijd: 34 dagen - 12 uur - 9 minuten